Waterschapsverkiezingen, Al Gore en Minister Cramer.

“Waterschappen: Belangrijker kunnen we het niet maken!”

En ineens wist ik het: het ontbreekt in Nederland te vaak aan oprechte passie, eigen overtuiging en daardoor aan lef, bij menig bestuurder. Dat moet anders en daarom sta ik op de lijst WaterNatuurlijk. Ik zal het toelichten.

Dinsdag 14 oktober, was ik een van de 2200 (!) deelnemers –misschien is toeschouwer een beter woord hier, maar daar kom ik zo op terug- bij een bijeenkomst met de veelbelovende titel: Time to Act! De hoofdspreker was misschien nog wel meer tot de verbeelding sprekend, mister Al Gore himself en Minister Cramer (voor Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieu). Onderwerp: klimaatverandering en de broodnodige actie!

Alhoewel minister Cramer opende heb ik eerst de naam Al Gore neergezet. Minister Cramer opende namelijk met een speech, die inhoudelijk rommelig begon, bleef en eindigde. Hierdoor was ik ook een beetje de inhoud kwijt en dat was jammer, want ik hoorde om mij heen dat het eigenlijk inhoudelijk best een aardig verhaal was, maar ze greep me niet. En dat verwonderde mij eigenlijk, want als universitair docent heeft ze toch lastigere groepen weten te boeien. Daar lag mijn focus: Hoe komt die toch, dat ik niet geboeid raakte?

Toen begon Al Gore, hij spetterde en binnen twee minuten greep hij me (weer); ik was geboeid. Ik luisterde aandachtig en het viel mij op dat het eerste uur niet inhoudelijk zijn sterkste optreden was, maar toen begon het te lopen. In plaats van na een uur minder geconcentreerd te zijn, greep hij me nu nog meer. En daar lag weer mijn focus: “Hoe komt het toch? Dat ik geboeid raakte en bleef?”

Eerst pelde ik de inhoud af: klimaatverandering en de discussie boeien mij, ik ben overigens sceptisch, maar wel gefascineerd. Ik bedoel; ik ben het er mee eens (in ieder geval voldoende overtuigd) dat ons klimaat drastisch veranderd, de gevolgen groot zullen zijn en dat wij daar iets mee moeten. Niet overtuigd ben ik van het feit dat de mens er verantwoordelijk voor is (of althans niet de grootste bijdrage er aan heeft geleverd). We moeten overigens wel de discussie aangrijpen om verstandig energiebeleid te voeren, ons te wapenen tegen de stijgende zeespiegel en heftigere weersomstandigheden (regen, storm, etc.). Vandaar ook dat ik mijzelf geroepen voel voor de bestuurslaag die iets met dat water doet:
Waterschappen; Belangrijker kunnen we het niet maken zo lijkt me!

Maar die inhoud was bij de een niet blijven hangen en bij de ander (in het begin) niet sterk (en aan het eind een verbetering op zijn oude verhaal uit ‘de film’).

Als het niet aan de inhoud lag, waaraan dan wel? Het lag aan presentatie, oprechtheid in de boodschap en passie. Al Gore gelooft daadwerkelijk wat hij zegt, is overtuigt van het probleem en de noodzaak van een snelle aanpak: Act now! Mevrouw Cramer las een geschreven boodschap op, die door een ambtenaar opgeschreven was (en misschien zelfs nauwelijks geoefend). Dat beeld ontstond bij mij, doordat ze hakkelde, stamelde en soms zelfs en beetje zoekend keek, alsof ze zich afvroeg wat ze zei en nog ging zeggen. Ik zet het bewust iets sterker neer dan het daadwerkelijk ging, maar toch het gevoel bekroop me: ze lijkt te twijfelen; aan haar boodschap of ze begrijpt hem niet helemaal. Gore liep over het podium (en daar merkte ik niets van zijn slechte benen, zoals later werd gezegd dat hij daar last van zou hebben), keek naar de mensen, bracht hen de boodschap en gaf ons tijd om hem te laten bezinken, tot ons te nemen en net als we daar weer aan toe waren, vervolgde hij zijn speech. Dit keer niet het probleem benadrukkend, maar vooral de oplossingen en richtingen waarin we volgens hem zouden moeten denken. Ik was geboeid en ging er geïnspireerd weg (ook omdat hij wel iets nieuws zei in mijn ogen: geen opslag van CO2, maar wel het energiebeleid drastisch om, helemaal over op duurzame energie, wind en zon, zodat we niet meer afhankelijk zijn van fossiele brandstoffen).

Ik heb mevrouw Cramer later nog even heel kort gedag gezegd, maar was helaas niet in de mogelijkheid om met haar uitgebreid van gedachte te wisselen. Maar die passie, overtuiging die is echt nodig bij bestuurders. Dan geven ze ook die vonk af die u en mij zullen aanspreken. De vonk die er toe leidt dat u en ik bij die activiteiten betrokken willen zijn, actief mee willen doen en dus minimaal wilt gaan stemmen!

Tot slot
Al Gore event & Maurits Groen
Het Al Gore event van 14 oktober jl was een initiatief van m.n. Maurits Groen. Deze man is echt een ongelofelijk gepassioneerde man met overtuiging en daardoor lef. Het was overtuiging en lef waardoor deze dag tot stand kwam. Geheel terecht kreeg Maurits door Al Gore veel lof toegewuifd. Maurits Groen ik heb genoten, bedankt!